W duchowości chrześcijańskiej postaci świętych i błogosławionych od pierwszych wieków odgrywały znaczącą rolę. Począwszy od postaci znanych z Nowego Testamentu, jak św. Anna, matka Maryi, św. Jan Chrzciciel, św. Maria Magdalena czy Apostołowie, przez męczenników i Ojców Kościoła, świętych średniowiecza i kolejnych epok po tych współczesnych – widzimy w nich znak nieprzerwanej ciągłości Kościoła od czasu Ostatniej Wieczerzy, męki i zmartwychwstania Pana Jezusa.
Wciąż może nas zadziwiać rozmaitość dróg do świętości, często zależna od czasów, w których żyli święci i błogosławieni. Niektórzy z nich, jak św. Paweł z Tarsu czy św. Augustyn, zaczynali jako przeciwnicy Kościoła, z czasem stając się jego gorliwymi obrońcami. Święci Franciszek i Ignacy Loyola, Jan Boży i Kamil de Lellis marzyli najpierw o karierze wojskowej i przeżyli radykalne nawrócenie po doświadczeniach na polu walki.
Święci misjonarze Franciszek Ksawery i Maksymilian Kolbe spalali się w działaniu na rzecz ewangelizacji, a z kolei średniowieczni asceci, św. Szymon Słupnik i św. Aleksy doświadczali świętości w oderwaniu od spraw doczesnych. Znani za życia, jak św. Antoni czy św. Ojciec Pio, głosili kazania i posługiwali w konfesjonale dla setek tysięcy, ale i bywali doskonale cisi i niewidoczni, jak św, Klaudiusz de la Colombiere. Odchodzili jako mędrcy, jak św. Tomasz z Awinu czy św. Grzegorz, ale też uważani byli przez otoczenie za niezbyt lotnych intelektualnie, jak św. Faustyna czy św. Józef z Cupertino. Każdy z nich jedank znalazł sposób, by przez swoje życie stać się znakiem dla całego Kościoła.
