Msza Święta w rycie trydenckim oznacza w Kościele katolickim porządek celebrowania Mszy obrządku łacińskiego, promulgowany w 1570 przez Piusa V po soborze trydenckim konstytucją apostolską Quo primum. Obecnie podstawą celebracji mszy w tej formie jest Mszał Rzymski w wydaniu Jana XXIII z 1962.
Od czasów reformy liturgicznej, przeprowadzonej na II soborze watykańskim, utarło się kilka potocznych określeń, odróżniających liturgię w rycie rzymskim w wersji sprzed reformy od tej w wersji po soborze. I tak wersję sprzed soboru określa się potocznie mianem starej, trydenckiej, przedsoborowej.
Jako oficjalną przyjmuje się nazwę używaną w dokumentach papieskich: Nadzwyczajna forma rytu rzymskiego. W liście do biskupów o motu proprio Summorum Pontificum Benedykt XVI zwraca uwagę, że niewłaściwe jest używanie wobec tego porządku mszy rzeczownika ryt (obrządek) ponieważ takie określenie sugeruje w sposób mylący różnicę pomiędzy dwojakimi formami jednego rytu rzymskiego.
Pomimo reformy liturgii katolickiej, dokonanej po II soborze watykańskim (m.in. wprowadzenie Novus Ordo Missae) przez papieża Pawła VI, forma trydencka jest nadal uważana przez Kościół katolicki za godziwą i ważną.
