Zaangażowanie katolików w parafiach spada i jest to już czytelny, stały trend. Czy można go odwrócić? Nie tylko można, ale wręcz jawi się to pilną koniecznością, jeśli Kościół w Polsce chce zachować obecną pozycję i zawalczyć o dusze kolejnych pokoleń. Dziś opowiemy jak to robić przy pomocy róży różańcowej.
Kluczowy jest pomysł na działanie, swoisty magnes, który przyciąga wiernych. Dlatego też w tej serii tekstów przedstawiamy kilka najczęściej spotykanych w parafiach typów grup. Są one mniej lub bardziej sformalizowane, ale mają charyzmaty i dają wiele duchowych korzyści, jakich nie dostarczy najlepsza rozrywka serwowana z internetu. Zaczynamy od bardzo tradycyjnej (zapoczątkowanej w pierwszej połowie XIX w.) oraz bogatej duchowo struktury róż różańcowych.
Róża różańcowa – grupa w parafii wcale nie dla starszych osób
Ideą róż różańcowych jest łączenie się wiernych w stałej, codziennej modlitwie. Jak sama nazwa wskazuje, mowa tutaj przede wszystkim o modlitwie różańcowej. Jednakże bardzo często praktyką jest włączanie w ramach grupy innych modlitw, jak np. Koronka do Bożego Miłosierdzia. Modlitwa najczęściej odbywa się w domu, ale niezwykle istotnym jest też aspekt spotkania grupy w kościele. Każdy uczestnik róży różańcowej deklaruje swoje zaangażowanie modlitewne, a więc które tajemnice różańca będzie odmawiać i czy będzie to jeden dziesiątek, czy może np. cały Różaniec dziennie.
Spotkania w kościele dzielą się na te, które róża odbywa w celach modlitewnych oraz na spotkania duszpasterskie. Te pierwsze do przede wszystkim Msza Święta. Kapłani bardzo chętnie odprawiają Msze jako dziękczynienie za ofiarę modlitewną grupy, często też intencję dla Mszy wskazuje sama grupa – gdy np. jeden z jej członków ma problemy osobiste, zdrowotne itp. Róże różańcowe spotykają się także w pierwsze piątki miesiąca na tradycyjnych nabożeństwach połączonych z Różańcem. Raz w miesiącu w ramach róży różańcowej następuje zmiana tajemnic modlitwy różańcowej. Każdy członek grupy dostaje inne tajemnice do prywatnego odmawiania w nowym okresie, co czyni Różaniec modlitwą żywą i wręcz nieustającą.
Formacja duchowa i członkostwo w różach różańcowych
Szczególnie istotnym aspektem funkcjonowania każdej róży różańcowej jest jej uformowanie i charyzmat duchowy. Dlatego też róża różańcowa, najczęściej decyzją jej inicjatora, przyjmuje dla siebie jakiegoś świętego patrona lub święte wydarzenie powszechnie uznawane w Kościele. Oprócz nomenklatury, członkowie róż różańcowych pogłębiają swoją wiedzę i religijność na spotkaniach duszpasterskich w parafii. Wtedy też nierzadko rozmawia się o patronie grupy i o wzorcach, jakie z jego życiorysu można współcześnie czerpać albo też wspólnie czyta się i omawia prasę katolicką.
Spotkania w parafii służą też wybadaniu problemów, z jakimi zmaga się wspólnota parafialna bądź sami posługujący w niej kampanii. Nie przypadkiem mówi się nieco zabawnie o różach różańcowych, że są długim ramieniem proboszcza. Chodzi bowiem także o zaangażowanie materialne w te sprawy parafii, które wymagają jakiegoś działania po stronie świeckich wiernych.
Dlatego też często spotykaną praktyką jest niewielka w kwocie składka w ramach grupy. Najczęściej składki zbierane są raz w miesiącu. Dzięki nim możliwe jest zakupienie kwiatów i przystrojenie nimi kościoła, czy też organizacja małych imprez okolicznościowych lub drobnych zakupów do zakrystii bądź oratorium.
Róża różańcowa to nie tylko kobiety w wieku senioralnym. Taka charakterystyka to raczej stereotyp wynikający z kryzysu polskiego Kościoła, któremu ewidentnie potrzebny jest dopływ młodych, zaangażowanych wiernych. Zatem warto pamiętać, że członkostwo w różach różańcowych otwarte jest dla osób w różnym wieku. W wielu parafiach tworzy się też róże dla rodzin, małżeństw bądź też oddzielnie dla dzieci.
